zachodzące słońce i sokół
krążący wolno nad Limmatem
skłócony z sobą i ze światem
na którym tyle cierpień wokół

za chwilę mrok otuli przestrzeń
kolorowe dachy szarzeją
wszelakie rośliny ciemnieją
ledwo widać kontury wzniesień

nadejdzie przedsionek nicości
urodą i smakiem przeciętny
lecz z walorem obojętności

a potem kto to wie jak głosi
legenda stan będzie namiętny
bo rozkosz do nieba się wprosi